Η μεγάλη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων ἀποτελεῖ γιά σύμπασα τή Χριστιανοσύνη τήν εὐφρόσυνη ἀνάμνηση τοῦ πιό ἐλπιδοφόρου γεγονότος τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Διότι ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι τό κέντρο ὅλων τῶν ἱστορικῶν ἐξελίξεων. Ὑπῆρξε ἡ ἀπαρχή τῆς πιό μεγάλης ἐπανάστασης ὅλων τῶν ἐποχῶν, καθότι ἔμελλε ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτής νά ἀλλάξει τήν πορεία τοῦ κόσμου, νά ἀνασύρει τόν πεσόντα ἄνθρωπο ἀπό τά ζοφώδη σκότη τῆς ἀπατηλῆς πλάνης καί νά τόν ὁδηγήσει στό ἀνέσπερο θεϊκό φῶς τῆς ἀλήθειας. Αὐτό τό φῶς φτάνει ὡς τά μύχια τῆς ψυχῆς μας. Μᾶς φωτίζει καί μᾶς γεμίζει μέ ἄφατη χαρά, διότι μᾶς δίνει τή βεβαιότητα ὅτι δέν εἴμαστε μόνοι στήν πορεία τῆς ζωῆς μας ἀλλά μαζί μας συμπορεύεται ὁ «Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ἡμῶν ὁ Θεός»(Ματθ. 1,23). Γι’αὐτό ὁ ἱερός ὑμνογράφος τῶν Χριστουγέννων προτρέπει: «Εὐφραίνεσθε δίκαιοι, οὐρανοί ἀγαλλιᾶσθε, σκιρτήσατε τά ὄρη Χριστοῦ γεννηθέντος» (1ο τροπάριο τῶν αἴνων).
Ὑπάρχει ὅμως καί ἡ θλιβερή ἐξαίρεση. Κάποιοι ὄχι μόνο δέ χαίρονται ἀπό τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ, ἀλλά λυποῦνται, ὀδύρονται καί καταριοῦνται τό γεγονός τῆς Θείας Γεννήσεως, θεωρῶντας τόν ἐρχομό τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο ὡς τό χειρότερο κακό γιά τήν ἀνθρωπότητα. Πρόκειται γιά κάποια σύγχρονα κατάλοιπα τοῦ λεγομένου «εὐρωπαϊκοῦ διαφωτισμοῦ», ὁ ὁποῖος, ὅπως εἶναι γνωστό, μέ κομπασμό ὑποσχέθηκε στήν ἀνθρωπότητα «σωτηρία» χωρίς Θεό, φέρνοντας, δυστυχῶς, τά ἀντίθετα ἀποτελέσματα: σκοταδισμό, μῖσος, αἷμα, ἀδυσώπητη ἀντιπαλότητα καί πάνω ἀπ’ὅλα δύο παγκοσμίους πολέμους στή γηραιά ἤπειρο μέ περισσότερα ἀπό 100.000.000 νεκρούς. Μόνο πού
αὐτά τά «διαφωτιστικά» κατάλοιπα ἔχουν τό «θεό» τους, μᾶλλον τούς
«θεούς» τους, καί θέλουν νά μᾶς σώσουν μέ ἐκείνους. Ὁμιλοῦμε γιά τούς ἀπανταχοῦ τῆς γῆς λάτρεις τῶν ἀρχαίων ξεχασμένων παγανιστικῶν «θεῶν», τούς νεοπαγανιστές, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἕνα μεγάλο στόχο: νά ἐκθρονίσουν τόν ἀληθινό Θεό καί νά ἐνθρονίσουν στή θέση του τούς ἀνύπαρκτους, αἰσχρούς καί γελοίους «θεούς» τῆς προχριστιανικῆς εἰδωλολατρείας.
Ἕνα ἀπό τά πολλά παραδοξολογήματά τους εἶναι ἡ συσχέτιση τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων μέ τή γέννηση τοῦ «ἡμίθεου» Ἡρακλῆ τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς μυθολογίας καί μέ τή λατρεία τοῦ ἰρανικοῦ «θεοῦ» Μίθρα. Παίρνουν ἀφορμή νά συσχετίσουν τή μεγάλη ἑορτή μέ τίς ἐν λόγῳ παγανιστικές «θεότητες» ἀπό μόνο τό γεγονός ὅτι συμπίπτουν οἱ ἑορτές τους χρονικά. Εἶναι ἀλήθεια πώς ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων καθιερώθηκε ἐπί πάπα Δάμασου στή Δύση στά τέλη τοῦ 4ου αἰῶνα στίς 25 Δεκεμβρίου (ὡς τότε ἑορτάζονταν στίς 6 Ἰανουαρίου μαζί μέ τή Βάπτιση), γιά νά ἀναχαιτισθοῦν οἱ παγανιστικές ἑορτές τοῦ Ἀήττητου Ἡλίου (Sol Invictus), στίς ὁποῖες ἔπαιρναν μέρος καί πολλοί χριστιανοί, πού ἑορτάζονταν κατά τό χειμερινό ἡλιοστάσιο. Ἡ Ἡλιολατρεία εἶναι μία μορφή θρησκευτικῆς πίστης τῶν ὕστερων χρόνων τῆς ἀρχαιότητας, στήν ὁποία συνενώθηκαν οἱ λατρεῖες ἐπί μέρους «ἡλιακῶν θεοτήτων» μέ κυριώτερες τίς λατρεῖες τοῦ Ἠρακλῆ καί τοῦ Μίθρα. Ἡ λατρεία τοῦ ἡλιακοῦ δίσκου ἀναπτύχθηκε στούς λεγόμενους αὐτοκρατορικούς χρόνους τῆς Ρωμαιοκρατίας, ὡς μία μορφή μονοθεϊστικῆς πίστης, πού ἦταν ἀπαιτητικό αἴτημα τῶν χρόνων ἐκείνων (βλ.Π,Τρεμπέλα, Μυστήρια καί Θρησκεῖαι καί Χριστιανισμός, Ἀθῆναι 1932, σελ 23).
Ὅμως καμιά συσχέτιση τῆς παγανιστικῆς ἡλιολατρείας δέ μπορεῖ νά γίνει μέ τό ἱστορικό γεγονός τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Οἱ «ἡλιακές θεότητες» δέν ἔχουν καμιά σχέση μέ τό ὑπέροχο θεῖο πρόσωπο τοῦ Σαρκωμένου Θεοῦ μας. Αὐτά τά παράδοξα «θεϊκά» φανταστικά πλάσματα εἶναι ἀπόλυτα ξένα ἀπό τή φύση τοῦ Θεοῦ Λόγου. Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές παραθέτουμε σύντομη παράθεση τῆς μυθολογικῆς ἐξιστόρησής τους γιά νά καταλάβουν οἱ ἀναγνῶστες μας τή διαφορά τοῦ γλυκύτατου Ἰησοῦ μέ τόν Ἡρακλῆ καί τό Μίθρα, πού ἐπιχειροῦν οἱ παγανιστές νά μᾶς πείσουν ὅτι ἡ Γέννησή Του εἶναι «κακέκτυπο δάνειο» τῆς γέννησης τοῦ Ἡρακλῆ καί τοῦ Μίθρα.
Ὁ Ἡρακλῆς ὑπῆρξε καρπός αἰσχρῆς μοιχείας τοῦ «θεοῦ» Δία μέ τή θνητή ὄμορφη Ἀλκμήνη, σύζυγο τοῦ βασιλιᾶ τῶν Θηβῶν Ἀμφιτρύωνα. Ὁ ἐρωτομανής ψευτοθεός ἔβαλε στό μάτι τήν θελκτική βασίλισσα καί ζητοῦσε εὐκαιρία νά τήν κατακτήσει ἐρωτικά. Ὅταν κάποτε ὁ σύζυγός της βρισκόταν σέ κάποια ἐκστρατεία, μεταμορφώθηκε, πῆρε τή μορφή τοῦ συζύγου της καί μπῆκε στήν κρεβατοκάμαρά της, ὡς κοινός ἀπατεώνας. Ἦταν τέτοιο τό ἐρωτικό του πάθος, πού ἐπιμήκυνε ὁ ἄθλιος τή νύχτα σέ τριπλό χρόνο (τριέσπερο). Ἀπό αὐτή τήν ἐμετική μίξη γεννήθηκε ὁ Ἠρακλῆς. Ὅταν γύρισε ἀπό τήν ἐκστρατεία ὁ Ἀμφιτρύων καί πληροφορήθηκε τήν ἐγκυμοσύνη τῆς Ἀλκμήνης θέλησε νά τή σκοτώσει. Τότε συνέβη τό ἀπροσδόκητο: Ὁ ἐρωτομανής καί ἀπατεώνας «θεός» κατακεραύνωσε τόν ἀτυχῆ ἀπατημένο σύζυγο. Μετά τή μοιχεία, τό βιασμό καί τήν ἀπάτη ἀκολούθησε ἄδικος φόνος! Αὐτή τήν ἀνόητη καί ἀνήθικη μυθολογική πίστη βρῆκαν οἱ νεοπαγανιστές νά τή συσχετίσουν μέ τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Μίθρας ἀνήκει στή μυθολογική παράδοση τῶν Ἰρανῶν καί ἀνήκει στίς λεγόμενες «ἡλιακές θεότητες»(βλ. Ξενοφ. Κύρου Παιδ.8,3,12. 24-8). Ἡ λατρεία του ἐντάχθηκε στή ζωροαστρική λατρεία. Γεννήθηκε, ὑποτίθεται, στίς 25 Δεκεμβρίου ἀπό ἕναν βράχο, τόν ὁποῖον περιμάζεψαν βοσκοί. Ἀναδείχτηκε ὁ ἀγαπημένος τοῦ ὑψίστου «θεοῦ» Αχούρα Μάζδα καί καταστάθηκε μεσάζων τῶν ἀνθρώπων. Τό κακό στόν κόσμο προξενοῦσε τό πρῶτο δημιούργημα τοῦ Ἀχούρα Μάζδα, ὁ ἄγριος ταῦρος. Ὁ Μίθρας τόν φόνευσε καί κατέστη ἔτσι σωτήρας τῆς ἀνθρωπότητας. Θεωροῦνταν «θεός» τοῦ φωτός καί τοῦ δικαίου. Μέσῳ τῶν μυστηρίων του οἱ ἄνθρωποι κατακτοῦσαν τήν μετά θάνατον ζωή καί εὐδαιμονία. Οἱ πιστοί του τόν ἀνέμεναν ὡς μελλοντικό κριτή τοῦ κόσμου, ὅπου θά ἀνταμείψει τούς καλούς, τούς δέ κακούς θά παραδώσει στόν κακό «θεό» Ἀριμάν νά τούς ἐκμηδενίσει (βλ.W.R. Haliday,The pagan Background of early Christianity, Liverp.1928, σελ.282). Ἡ μυστηριακή θρησκεία τοῦ Μίθρα ὄντως ἔχει ἀρκετά στοιχεῖα, πού τήν κάνουν νά ξεχωρίζει ἀπό ὅλες τίς ἀρχαῖες εἰδωλολατρικές θρησκεῖες. Ὁ λανθάνων μονοθεϊσμός, ἡ θεώρηση τοῦ κακοῦ στόν κόσμο,ἡ ἔννοια τοῦ σωτῆρα, τά πλεῖστα ἠθικά στοιχεῖα καί ἡ ἐσχατολογία του, τόν ἔκαναν ἴσως τόν πιό ἰσχυρό ἀντίπαλο τοῦ Χριστιανισμοῦ στά πρωτοχριστιανικά χρόνια. Ἀφότου ἠ λατρεία τοῦ Μίθρα εἰσήχθηκε ἀπό τόν αὐτοκράτορα Αὐρηλιανό (274 μ.Χ.) ὡς ἐπίσημη θρησκεία στή Ρώμη καί ταυτίστηκε μέ τή λατρεία τοῦ ἡλιακοῦ δίσκου ὡς Ἀήττητος Ἥλιος (Sol Invictus), καί ἀπό τόν Διοκλητιανό (307 μ.Χ.) κατέστη αὐτοκρατορική λατρεία καί ἐπίσημη λατρεία τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ, τά πράγματα πῆραν ἄλλη τροπή. Στίς 25 Δεκεμβρίου λάβαιναν χώρα σέ ὁλόκληρη τήν αὐτοκρατορία μεγαλόπρεπες ἑορταστικές φιέστες, ὅπου ἔπαιρναν μέρος καί πολλοί χριστιανοί. Γι’αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία ἀναγκάστηκε νά ὁρίσει τήν ἡμέρα αὐτή ὡς ἑορτή τῶνΧριστουγέννων στή Ρώμη, ὅπως προαναφέραμε, προκειμένου νά ἀποσπάσει ἀπό τήν ὀργιαστιή μιθραϊκή λατρεία τούς πιστούς της. Καί τό κατάφερε! Παρ’ὅλες τίς ἐξωτερικές ὁμοιότητες τῶν «Μιθρουγέννων» μέ τά Χριστούγεννα, καθώς καί κάποιων ἄλλων στοιχείων τοῦ Μιθραϊσμοῦ μέ τό Χριστιανισμό, στήν οὐσία ὑπάρχει ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τους. Ὑποστηρίζουν οἱ νεοπαγανιστές ὅτι οἱ χριστιανοί ἀντέγραψαν τή θρησκεία τοῦ Μιθραϊσμοῦ καί τήν προσάρμοσαν στό Χριστιανισμό. Θέλουν νά ξεχνοῦν ὅμως ὅτι ὁ Μιθραϊσμός ὡς θρησκεία καί ἰδιαίτερα τά λεγόμενα «μυστήρια τοῦ Μίθρα», ἀπό τά ὁποῖα ἀντλοῦμε τά περί τοῦ Μίθρα δόγματά του, εἶναι μεταγενέστερος τοῦ Χριστιανισμοῦ τοὐλάχιστον κατά διακόσια χρόνια (βλ. Β. Ἰωαννίδη, Ὁ Μυστικισμός τοῦ Ἀπ. Παύλου, Ἀθῆναι 1957, σελ. 86)! Ὁ Μιθραϊσμός συγκροτήθηκε καί συστηματοποιήθηκε ὡς θρησκεία τόν 3ο μ.Χ. αἰῶνα. Οἱ μεγάλοι ἐρευνητές J.Grill καί F. Cumont ἀπέδειξαν πώς ὄχι μόνο δέν ἐπέδρασε ὁ Μιθραϊσμός στόν Χριστιανισμό, ἀλλά τό ἀντίθετο συνέβηκε: τά μιθραϊκά μυστήρια ἔλαβαν βασικές χριστιανικές ἐπιδράσεις (βλ. Π.Τρεμπέλα, Ἀπολογητικαί Μελέται, τόμ. Ε΄, ΣΕΛ.101,Ἀθῆναι 1962). Ἡ κακοποίηση τῆς ἱστορικῆς ἐπιστήμης εἶναι τό κοινό γνώρισμα ὅλων τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ, μέ προεξάρχοντες στίς μέρες μας τούς νεοπαγανιστές. Ἡ πανούργα διαστρέβλωση τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας εἶναι τό ἰσχυρότερο ὅπλο τους. Ἐκμεταλλεύονται τήν ἱστορική ἄγνοια τῆς πλατειᾶς μάζας τῶν ἀνθρώπων, ρίχνουν τά συνθήματά τους καί πλανοῦν τούς ἀδαεῖς. Οἱ κοπιαστικές προσπάθειες τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ νά συκοφαντήσουν τό Θεῖο Πρόσωπό Του καί τήν Ἁγία Ἐκκλησία Του ἔχουν μηδαμινά ἀποτελέσματα, διότι τό ψέμα καί ἡ ἀπάτη ἔχουν περιορισμένη δύναμη. Ἐν προκειμένῳ ἡ ἀπόπειρα τῶν νεοπαγανιστῶν νά μᾶς πείσουν ὅτι ἡ μεγάλη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων εἶναι κλεμμένο δάνειο ἀπό τίς ἀρχαῖες ἑλληνικές καί ἰρανικές μυθολογικές παραδόσεις πέφτει στό κενό. Δέν πείθει οὔτε τούς ἴδιους πού διαδίδουν αὐτές τίς ἀνοησίες. Οἱ φυσιολατρικές ἑορτές τοῦ χειμερινοῦ ἡλιοστασίου, τίς ὁποῖες ἀνέμειξαν μέ τίς ἀρχαῖες παγανιστικές ἑορτές τῶν «ἡλιακῶν θεοτήτων» Ἡρακλῆ καί Μίθρα, δέν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπό πανάρχαιες μαγικές τελετουργίες τῶν ἀρχαίων, μέ σκοπό τή διάσωση τοῦ ἥλιου ἀπό τήν καθοδική του πορεία! Τό γεγονός αὐτό ἀποτρέπει τήν προσέλκυση ὀπαδῶν στίς ἀνόητες τελετουργίες τους. Οἱ τηλεοπτικές κάμερες εἶναι ὁ ἀψευδής μάρτυρας αὐτῆς τῆς σκληρῆς γιά τούς παγανιστές πραγματικότητας. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέ μπορεῖ νά ἔχει τήν παραμικρή σχέση μέ κανέναν ἀπό τούς παγανιστικούς «θεούς». Πρώτιστα ὁ Χριστός εἶναι ὑπαρκτό ἱστορικό πρόσωπο καί ἐκεῖνοι ἀνύπαρκτα ὄντα, τερατώδεις νοητικές συλλήψεις εὐφάσταστων καί ἐν πολλοῖς διεστραμμένων πνευματικά ἀνθρώπων. Ἡ ποιοτική ἐπίσης διαφορά μεταξύ τοῦ Χριστοῦ καί ὅλων τῶν παγανιστικῶν «θεοτήτων» εἶναι κυριολεκτικά χαώδης. Οὐδεμία σχέση ὑπάρχει μεταξύ τοῦ ἀπόλυτα ἀγαθοῦ, ἀναμάρτητου καί ἀπαθοῦς Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἄθλιων, παθιασμένων, ἀνήθικων καί γελοίων «θεοτήτων» τῆς ποικίλης εἰδωλολατρείας. Ὁ Σαρκωμένος Λόγος, ὁ ἀληθινός Θεός μας «ἐκ νυκτός ἔργων ἐσκοτισμένης πλάνης ἱλασμόν ἡμῖν (ἐποίησεν)», κατά τόν ὑμνογράφο τῶν Χριστουγέννων. Φώτισε τίς ἀνήλιες καί ζοφώδεις, ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας, καρδιές μας, διώχνοντας τήν πλάνη καί τή σκοτοδίνη. Γι’αὐτό καί ἐμεῖς οἱ χριστιανοί εἴμαστε ὄντως «Ἡλιολάτρες», μόνο πού ὁ Ἥλιος πού λατρεύουμε, δέν εἶναι ὁ ὑλικός καί ἀναίσθητος ἡλιακός δίσκος τοῦ οὐράνιου στερεώματος, ἀλλά ὁ ζωντανός Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ Ὁποῖος, γιά χάρη τῆς σωτηρίας μας, «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰωάν. 1,14). Αὐτό τό μέγα ἱστορικό γεγονός ἑορτάζουμε λαμπρά τήν ἁγία αὐτή ἡμέρα, πλημμυρισμένοι ἀπό ἄρρητη ἀγαλλίαση, ὅπως ἁρμόζει στήν ὑποδοχή τοῦ Θείου Λυτρωτῆ μας!
